در آغوش گرفتن طبیعت: جنبش نه به چمن‌زنی در ماه مه و فواید زیست‌محیطی آن.

در نشویل، جنبش \"موی نکن ماه مه\" مردم را تشویق می کند چمن زنی نکنند. این کار برای کمک به حشرات گرده افشان و نگهداری آب است. این جنبش حالا \"اجازه بده گل بده ژوئن\" و \"بگذار برگ ها بمانند\" در پاییز هم دارد.

آماندا بلترامینی هیلان وقتی به خانه اش رفت، چمن ها کوتاه و مرتب بودند. او شروع کرد به کاشتن بذرهای بومی و اجازه داد چمن ها بلند شوند. شهرداری به او نامه داد که چمن ها را کوتاه کند، ولی او با نصب تابلوی \"موی نکن ماه مه\" نشان داد که در این جنبش شرکت دارد.

حالا او بیشتر چمن ها را بلند نگه می دارد و حشرات زیادی در باغش زندگی می کنند. پرنده ها در آنجا لانه می سازند و بچه آهوها می خوابند. باغ او پر از حشره هاست و پرنده ها از آنها تغذیه می کنند. او صبح ها با صدای پرنده ها از خواب بیدار می شود.

چمن های آمریکایی آب زیادی مصرف می کنند و باعث استفاده بیش از حد از سم و کود می شوند. سم پاشی و آبیاری چمن ها بیشتر از ۳۰ درصد مصرف آب خانه ها را تشکیل می دهد. بعضی ها می گویند \"موی نکن\" فقط یک مد است و به گرده افشان ها کمک زیادی نمی کند. آنها می گویند باید گیاهان بومی را جایگزین چمن کرد.

کم کردن چمن زنی باعث می شود ریشه گیاهان بلندتر شود و خاک بهتر آب را جذب کند. این کار از هدر رفتن آب جلوگیری می کند. براندون گریفیت هم از چمن زنی خسته شده بود و گذاشت هر چه می خواهد در باغش رشد کند. حالا بچه های همسایه ها می آیند تا پروانه ها را ببینند.